ពន្លឺ​នៃ​ជីវិត

ឆាកជិវិតមនុស្សយើងប្រៀបបានទៅនឹងពន្លឺភ្លើងទៀនដែលគេដុតបំភ្លឺភាពងងឹតនៃកូនខ្ទមតូចមួយអញ្ជឹង។

ទៀនមួយដើមអាចបំភ្លឺបានយូរប៉ុណ្ណាទៅ?វាប្រាកដ​ណាស់ដែលថាវា​នឹងរលត់ពន្លឺនៅវេលាសមរម្យ​ណាមួយ​

ជាក់ជាមិនខានឡើយ​។ យ៉ាងណាមិញ​ជិវិតនៅលើ​លោកាលោកិយយើងនេះ​ក៏មិនខុស​គ្នាដែរណាគង់តែនឹង

រលត់​សង្ខារគ្រប់ៗគ្នានឹង ​ទាស់​ត្រង់ថា​វាយូរ​ឬក៏ឆាប់ហើយមានន័យកំរិតណាមិនអញ្ចឹងឬ?ទៀនមួយដើម

អាចឆេះ​អស់​បាន​រលត់​ឬ​ អាចរលត់​ពាក់​កណ្តាល​ទីដោយសារ​គេលែង​ត្រូវការឬអាចដោយសារកម្លាំង​នៃវា

យោរបក់បោក​ឲ្យរលត់​ក៏ថាបានដែរ តែដឹងតែត្រូវរលត់ មិនអាចឆេះរហូតទេណា ។ ជិវិតយើង​​ក៏ចឹងដែរជួន

កាលក៏ចាស់ស្លាប់ ហើយជួនកាលក៏ស្លាប់ទាំងនៅក្មេងខ្ចីក៏ថាបានដែរ​មើល​មិនឃើញ​ ថាមិនត្រូវ​ទាយក៏មិន

ដឹងដែរ។​ អញ្ចឹងហើយសូមធ្វើឲ្យជិវិត​អ្នកប្រកប​ដោយអត្ថន័យណា។ ត្រូវធ្វើជិវិតឲ្យសប្បាយ​រីករាយពោរ

ពេញដោយក្តីសង្ឃឹមនឹងជំនឿជាក់លើខ្លួនឯង​ កុំបោះបង់​ក្តីប្រាថ្នាណា តែកុំសប្បាយខុស​ផ្លូវណា​ហើយសូម

ចងចាំជានិច្ចថាវាយោរនឹងតាមយារយីអ្នកគ្រប់វេលា។កុំបណ្តោយខ្លួនតាមវាយោរណា។ ខំ​តស៊ូទៅមុខជា

និច្ចណា ៕